در یک بعدازظهر معمولی، قطب تجاری و داد و ستد دنیا یعنی ساختمان بورس نیویورک، با افرادی پر شده بود که به آرامی به بالا و پایین رفتن خطوط و نمودارها روی مانیتورهای بزرگ چشم دوخته بودند. از آن زمانی که همین ساختمان با داد و فریاد و بلیط های پاره پر می شد زمان زیادی نگذشته. اما امروزه داد و ستدها در سکوت و نظم و در جایی فراتر از ساختمان های خیابان وال استریت انجام می شوند. ساختمان بورس نیویورک ۲۲۶ سال قدمت دارد و از لحاظ فرهنگی بنای مهمی به شمار می رود. در این ساختمان افراد هنوز پشت میزهای خود کار می کنند، غذاهای گوشتی می خورند و جلسات هیئت مدیره برگزار می کنند. زنگ بزرگی که راس ساعت ۹ و نیم صبح، شروع فعالیت بازار را اعلام می کند هم همچنان به وظیفه خود عمل می کند.
برای پروژه بازسازی ساختمان تجاری کلاسیک دو طبقه از ۹ طبقه این ساختمان (ساخته شده در سال ۱۹۰۳)، دو شرکت طراحی داخلی که جایزه های زیادی در مدت فعالیت خود دریافت کرده اند انتخاب شد و اولین سوالی که طراحان این دو شرکت از خود پرسیدند این بود: چطور انرژی و عظمت این ساختمان را به آن برگردانیم؟ در طول پروژه بازسازی ساختمان تجاری ، بقیه طبقات به فعالیت خود ادامه دادند.
تعدادی سالن مخصوص برگزاری مراسم برای شرکت هایی که نامشان در لیست سازمان بورس ثبت شده در نظر گرفته شد. این اتاق ها و سالن ها اکنون ظرفیت ۲ الی ۳۰۰ نفر را دارند.
سقف شیشه ای سالن هیئت مدیره که از سال ۱۹۲۰ پوشیده مانده بود، سرانجام نوسازی و عریان شد. پیش اطاقی های دو طرف سالن نیز به هم متصل شدند. یکی از مدیران این پروژه بازسازی ساختمان تجاری کلاسیک می گوید: “ما جذابیت ناتمام این ساختمان را به آن برگرداندیم. می خواستیم این اداره در بهترین شکل و وضعیت ممکن به کار خود ادامه بدهد. ولی این ساختمان تاریخچه خاصی دارد. مکان خارق العاده ای است که مورد احترام همگان است”.
این پروژه درواقع دو چالش اصلی داشت: بازسازی و برگرداندن ویژگی های تاریخی و هنری در یک فضای ۳۸۷۴ متری، و یکپارچه کردن مبلمان و آثار هنری و تکنولوژی جدید با محیط قبلی. فضاهای قبلی ساختمان از جمله دفاتر مختلف، اتاق های جلسه، رستوران، سالن اجتماعات و سالن هیئت مدیره با ارتفاع دو برابر همگی بازسازی شده یا تغییر کاربری دادند ولی در این روند به لایه های باستانی ساختمان لطمه ای وارد نشد. به گفته یکی از مسئولین پروژه آثار توسعه و تکامل ساختمان (بازسازی های پیشین) دست نخورده باقی مانده.
کفپوش چوبی سالن ابتدایی، از قبل وجود داشته و فقط سنباده و رنگ شده.
سالن همیلتون، مکان گردهمایی اعضای بورس برای مراسم مهم و خاص است. این سالن از چند دهه پیش تا به حال فرق چندانی نکرده. ولی کفپوش چوب بلوط قبلا رنگ روشن تری داشته. بعد از انجام شبیه سازی رنگ دیوارها و کفپوش، گروه طراحی تصمیم گرفت به کفپوش رنگ تیره تری بدهد تا غلظت بیشتری داشته باشد. ولی تذهیب کاری سبز و طلایی که روی سقف طاقی دیده می شود، بدون هیچ تغییری فقط مرمت شد. تصویری از الکساندر همیلتون، اولین وزیر خزانه داری آمریکا که در سال ۱۸۰۶ نقاشی شده، روی دیوار به چشم می خورد.
این نوشته را حتما بخوانید: بازسازی ساختمان تجاری اداری
دیگر اتفاقات این چنینی هم در سال ۱۷۹۲ به ثبت رسیده و حفظ شده اند. در این سال قراردادی به نام “باتن وود” بسته شده و موجب پیدایش اوراق بهادار شد. نام این قرارداد روی رستوران اختصاصی مجموعه گذاشته شده و تصویری از عقد این قرارداد به صورت نقاشی دیواری (اثر ۱۹۴۹) روی دیوار خودنمایی می کند. در طول بازسازی، یک منوی قدیمی از رستوران یافت شد که متعلق به سال ۱۹۴۳ بود و مواردی همچون تخم ماهی با اسفناج و سیب زمینی کبابی با قیمت یک و نیم دلار، و تارت بادام با قیمت ۲۵ سنت را نشان می داد. این منو روی دیوار دیگری از سالن به نمایش گذاشته شده.
سازه های کتابخانه در بازسازی ساختمان تجاری کلاسیک
کتابخانه، سازه های توکار از جنس چنار و چراغ های آویز دارد. این اتاق قبلا اتاق کنفرانس خصوصی رئیس سازمان بوده. آثار بازسازی های پیشین در اتاق هیئت مدیره، در این پروژه از بین رفت. تصویری از تار شدن سقف شیشه ای ساختمان هنگام انفجار بمب توسط تروریست ها در سال ۱۹۲۰ در این اتاق نمایش داده شده. دو پیش اطاقی هم از وسط اتاق حذف شده. پنجره سقفی بزرگ نه تنها عریان، بلکه از پشت نورپردازی هم شده و سه بخش مجزای اتاق دوباره به یک فضای واحد تبدیل شده. بازسازی جدید این اتاق طوری انجام شده که همه نگاه ها به طرف تذهیب کاری کوچک روی دیوار اصلی ساختمان معطوف شود. این تذهیب کاری قاب شده و در ارتفاع پایین قرار گرفته تا مثل پنجره ای رو به گذشته، جذابیت فضا را بیشتر کند.
موکت جدید این اتاق، ترکیب رنگی طوسی تیره و روشن دارد و نمایانگر تجمل گرایی طراح پروژه در پرداخت به جزئیات است. طراحان این پروژه در هیچ مرحله ای از اهمیت انعطاف پذیری در طراحی غافل نبودند. اتاق هیئت مدیره ستون های چهارگوش قرنتسی (شهری در یونان) با ریزه کاری های طلایی دارد. طاق های بین این ستون ها اکنون مانیتورهای LED دارند که برای ارائه های مختلف به کار می روند. لابی ساختمان به آخرین تکنولوژی روز مجهز شده تا افراد بتوانند سخنرانی هایی که در سالن اجتماعات برگزار می شوند را از این نقطه تماشا کنند.
در این بازسازی ساختمان تجاری یک پلکان مرمر جدید، این طبقه را به طبقات پایین تر متصل کرده و رفاه بیشتری را فراهم می کند. قبل از ساخت این پلکان افراد توسط آسانسورهای شلوغ جابجا می شدند یا مجبور بودند از پله های اضطراری استفاده کنند.
جالباسی پیش اطاقی کتابخانه، متعلق به اوایل ۱۹۰۰ می باشد.
طبقه پایین، محل دفاتر مدیران اجرایی بود. یکی از مدیران سابق این مجموعه که از طرفداران این پروژه بازسازی بود، از آخرین افرادی بود که در این طبقه دفتر داشت. دفتر کار او، یک اتاق کنفرانس اختصاصی داشت که به دفتر کارش متصل بود. او عادت داشت در اتاق های عمومی همراه با پرسنل خود بنشیند. در سال ۲۰۱۵ او اظهار کرد که سازمان بورس جهانی با راهکارها و پیروی از ایده های شرکت های تکنولوژی طراحی می شود چون خودش نیز به یک شرکت تکنولوژی تبدیل شده. ولی دفتر کار سابق او اکنون یک پیش اطاقی دارد و با کتابخانه سرتاسری و مصالحی مانند برنج، چوب جنگل و پوسته صدف دکور شده.
بیشتر بخوانید: بازسازی دفتر کار
کریدورهای مرمری، فضایی هنری و هر اتاق جلسه، طراحی منحصر به فرد و مخصوص به خود را دارد. داخل یکی از اتاق ها، جوایز قدیمی حکاکی شده از سیم های مخصوص آویزان شده و در کنار آن ها یک عکس از پل بروکلین به چشم می خورد. در اتاق دیگری، نامه ای با امضای توماس ادیسون دیده می شود که در آن اختراع خود برای ارسال پرسرعت پیغام های بورس را به این سازمان پیشنهاد داده. اختراعی مانند تلگراف بورس. در پی ادای احترام بیشتر به گذشتگان و تاریخ، داخل کتابخانه یک جالباسی بسیار قدیمی استفاده شده که توسط اولین معمار این ساختمان طراحی شده.
تصویر بالا، رستوران اختصاصی مجموعه را نشان می دهد. سالن سیبرت، به یاد ماریل سیبرت، اولین زنی که در سال ۱۹۶۷ برای خود سهمی به ارزش ۴۴۵ هزار دلار در بازار خریداری کرد نامگذاری شده. روبان های روی سقف، از جنس تخته سه لا ساخته شده و با سه رنگ لوگوی مخصوص سازمان مشخص شده اند. این ترکیب رنگی از نوار دستگاه تلگراف الهام گرفته شده. روی یکی از دیوارها چند یادگاری به نمایش گذاشته شده. یکی از آن ها کت سیبرت است که متعلق به سال ۱۹۷۰ می باشد و در پی کند و کاوهای قبل از بازسازی در آرشیو مجموعه یافت شد.
طراح پروژه می گوید: “امیدواریم تاریخچه ما هم زمانی کشف شود”. او همچنین اضافه کرده که در جایی از ساختمان کارت ویزیت بسیاری از دست اندرکاران این پروژه مخفی شده. ولی مکان این کارت ها را فاش نکرده.
منبع: interiordesign
نوشتن نظر